از شایعه دوپینگ رضازاده تا حضور رمال در تیم ملی! - مدرسه مالک اشتر

به گزارش مدرسه مالک اشتر، کوروش باقری قهرمان و مربی اسبق وزنه برداری در گفت وگوی لایو چند ساعته اینستاگرامی با ما حرف های جالبی را به زبان آورد.او که سعی نموده بود فضا را به سمت وزنه برداری ببرد با تی شرتی که عکس یک وزنه بردار روی آن بود در این لایو شرکت کرد.

باقری در این باره گفت:این تی شرت برای مسابقات قطر بود.خیلی قدیمی است.

باقری در واکنش به این سوال که از وسایل وزنه برداری کدام یک را در خانه دارد هم گفت:دوبنده المپیک سیدنی را دارم و در ویترینم است اما کفش هایم را ندارم و برادرزاده ها و خواهرزاده هایم آنها را بردند و استفاده هم نکردند.

مهمترین بخش صحبت های کوروش باقری در زیر می آید:

دعوا با شاهین نصیری نیا!

دعوا که زیاد نموده ایم، اما خب، خیلی زیاد هم اتاق بوده ایم. یادم می آید که خیلی از بحث ها 5 دقیقه ای بود.شاهین در کل تنبل بود به خصوص در صفحه جا زدن!من روی این موضوع حساس بودم اما شاهین با یک خنده شیطنت آمیز می نشست آن طرف و فقط می خندید.در فوتبال هم که بازی می کردیم خیلی حساس و غیرتی بود و باعث می شد بگو مگو گردد.

دو خاطره از دوران قدیم

یادم هست برای مسابقه ای در ژاپن بودیم که یکی از وزنه برداران ژاپنی از ما پرسید که اگر مدال بگیرید در ایران به شما چقدر جایزه می دهند که یکی از بچه ها گفت برنز بگیریم خانه می دهند،نقره بگیریم مثلا ماشین می دهند و مدال طلا بگیریم پول می دهند.وزنه بردار ژاپنی می گفت یعنی برنز در کشور شما این قدر ارزشمند است؟

یک بار هم در فرودگاه مهرآباد معمولا مردم و مدرسه مالک اشتر و ...سمت کسانی می فرایند که مدال آورده اند. من مدال نگرفته بودم و داشتم با محمد حسین برخواه می رفتم که یک خبرنگار دنبال ما بود و می خواست با برخواه حرف بزند. از خبرنگار اصرار و از برخواه انکار. من یک متری از آنها جلوتر بودم که احساس کردم صدای سیلی خوردن آمد. برگشتم دیدم آن خبر نگار نقش بر زمین شده و برخواه هم روی کمرش است!مدام می گفتم زشت است نکن. بعد از بیست ثانیه می گفت من نزدم که، بنده خدا خودش خورد زمین. من فکر می کردم خبرنگار را زده است!

ونکوور کانادا و آرنجی که شکست

آنجا برای بار دوم بود که زانویم را عمل نموده بودم. اصلا آماده نبودم. هفتم یا هشتم شدم و وزنه های خوبی نزدم. آنجا آرنج برخواه شکست. اتفاق های دیگری افتاد. جریاناتی پیش آمده بود. آنجا حسین توکلی افتاد گروه B و وزنه نزد. البته رئیس فدراسیون وزنه برداری هم کک اش نمی گزید چون رضازاده بود و طلا را برای شان می گرفت.

نیش عقرب

سال 2004بدنم آماده بود. شاهین هم آمده بود دسته 94 کیلوگرم. اصغر ابراهیمی هم بود و خلاصه همه با تجربه بودند. داشتیم تمرین می کردیم که خوردیم به تعطیلات. من رفتم کرمانشاه که عقرب دستم را نیش زد. انگشت دستم عفونت کردو مجبور شدم شست مصنوعی برای خودم درست کنم که در زمان وزنه زدن تراز نبود و زد به کمرم و نتوانستم در المپیک آتن شرکت کنم.

اردو را قبل ازرکوردگیری ترک کردم و کلا بی خیال شدم. بعد از این که برگشتم یادم هست که هاشمی طبا به حسین رضازاده گفته بود قول طلا می دهی که حسین گفته بود کوروش بیاید مربی من باشد قول می دهم که زنگ زدند به من. به لحاظ روانی سخت بود تا خودم را جمع و جور کنم. در دهکده هم نبودم و با کارت روزانه به دهکده می رفتم. در مسابقه شاهین و بیرانوند و ... پشت صحنه بودم و درحد بضاعت یاری کردم.

ماجرای شایعه دوپینگ رضازاده و جدایی از تیم ملی

آن موقع از تیم ملی خط خورده بودم. با حالتی ناراحت رفتم و جملاتی را هم به کار بردم. البته چیز بدی نگفتم. به هر حال با ادبیات خودم گفتم به ایوانوف که اشتباه کردی و کسان دیگری تصمیم گرفتند.40-30 روز بعد، آن اتفاق کذایی افتاد و یک دفعه از طرف فدراسیون جهانی آمدند آزمایش دوپینگ گرفتند. شاید اگر من هم بودم مثل بقیه محروم می شدم. رضا تیموری، رسول تقیان، سجاد بهروزی، محسن داوودی و ...آن موقع حیف شدند. داراب ریاحی را برداشته بودند و عبدا... فلاحتی نژاد جایش را گرفته بود. این نامه ها می رسیده دست داراب ریاحی برکنار شده! البته ریاحی این نامه ها را به دست آنها می رساند. فکر می کنم می شد جلوی این اتفاق را گرفت که سر لجبازی های بچه گانه این موضوع رابه ایوانوف انتقال ندادند و این مشکل پیش آمد. بالاخره ایوانوف رکب خورد و کلاه سر بچه ها رفت. آن ماجراها تمام شد و حسین رفت برای مسابقه بعدی دردومینیکن. یعنی می خواهم بگویم که اگر چیزی بود او راهی این مسابقات نمی شد.

دوران دوری از رضازاده

از وزنه برداری آمدم بیرون و رفتم در یک فاز دیگر. سالن بدنسازی شهرک غرب همراه آقای رضایی، افشین عزیزی و آقای صناعی. کلا فاصله گرفتم. بعد از آن اتفاقات دیگری افتاد که من بیرون بودم. من دیگر حسین را هم نمی دیدم. تا ابتدای 2010 که گفتند رضازاده محروم است و بعد از آن حکم سرپرستی اش زده شد. من سرم در کار خودم بود و با باشگاه خودم را سرگرم نموده بودم.

دلخوری المپین ها

از نظر من این پفراینده مختومه است و صحبت کردن هم یاریی نمی کند.در چنین بحث هایی هر دو نفر بازنده هستند و به نفع هیچ کس نیست. بچه ها احساس می کردند به آنها اجحاف شده است. فکر می کنم این چیزها خیلی عادی است و یا یک مسیری درست نیست. می گویم کمترین تقصیر متوجه جوان های 20 و 21 ساله بود چرا؟ دلیل دارم. من چالش ها را طبیعی می بینم. جوان های 22 ساله در مواجهه با برخی چالش های زندگی خیلی سریع تر تصمیم می گیرند. آنی تر و محدود تر است و نمی دانم درست است یا غلط. همان طور که رفتار کوروش باقری ممکن است یک قسمت هایی درست بوده باشد اما باز تاکید می کنم کمترین مقصر آنها بودند و لزومی ندارد حرف بزنیم اما یک نکته بگویم. خیلی از عزیزان 5 تا وزنه بردار را می بینند با کوروش اما یک سری بیرون بودند و از این قضیه مسرور. برخی ها انگیزه مدیریتی داشتند و برخی ها می خواستند جای من باشند. برخی از دوستان رسانه ای زنگ زدند و حلالیت طلبیدند، نه از من بلکه از خانواده وزنه برداری. شما تردید نداشته باشید درهر مجموعه ای اختلاف دیدگاه وجود دارد. من از روزی که کنار آمدم هرگز در این باره حرفی نزده بودم. باعث افتخار است که سرمربی این عزیزان بودم.

یک نفر با قدرت ماوراء طبیعی در وزنه برداری!

سال 2003 بود. در شرایطی که کسی فکرش را نمی کرد مرحوم فلاحتی نژاد مدال بگیرد یک بنده خدا که بعد ها نامش در فوتبال هم سر زبان ها افتاد و یک برنامه 90 به او اختصاص داشت گفت که فلاحتی نژاد مدال می گیرد و گرفت.

پیرو حرف های کوروش باقری باید گفت فردی که احتمالا او درباره اش حرف می زند همان الف -الف معروف فوتبالی هاست.آن سال اتفاقات عجیبی می افتد و فلاحتی نژاد ناباورانه طلایی می گردد.

رضا پورعالی - مازیار فیروزی - گروه ورزش روزنامه مدرسه مالک اشتر